گاهی مرگ، نه یک رویداد زیستی، بلکه یک اتفاق فرهنگی است. مرگی که در حافظه جمعی رخ می‌دهد و اندیشه به حاشیه رانده می‌شود. صدای پرسشگر آرام‌آرام خاموش می‌شود. سخن گفتن از «مرگ بهرام بیضایی» هشدار است. هشداری درباره سرنوشت تفکر در جامعه‌ای که با آینه‌هایش قهر کرده است.